Naar het weeshuis...

Zoals afgesproken stond Tai, de Cambodjaanse student om kwart voor tien ons op te wachten op zijn vrije dag om ons te introduceren bij het weeshuis waar hij zelf op school heeft gezeten en vlakbij woont. We waren heel benieuwd...
De foto's spreken voor zich denken we.
We fietsten naar het weeshuis (gelukkig maar zes kilometer) en werden voorgesteld aan de manager en de senior-teacher (ze zijn dol op titels...). We vertelden ons verhaal over onze keuzes in het leven, de reis die we maken en wat we willen doen. We werden heel positief ontvangen, kregen het gebruikelijke flesje drinkwater (dat is hier duur) als teken van gastvrijheid en werden 'rondgeleid' door het centrum. Die rondleiding was kort maar indrukwekkend:er was niet veel en wat er was, was armoedig. Kijk maar naar de foto's van de klaslokalen en de keuken. Er leven daar dertig weeskinderen. Er komen ook nog kinderen uit de omgeving naar de school. Omdat de kinderen geen familie hebben die voor hun zorgt, hebben ze ook echt niks. Het centrum leeft op donaties. Tijdens ons bezoek kwamen vier Australische mensen ieder een baal rijst doneren en even sfeer proeven. Na de rondleiding hebben we over de mogelijkheden voor vrijwilligerswerk gesproken. Les geven in het Engels, maar ook kijken naar het lesgeven van de leraren, het schoolplan verder ontwikkelen, sportactiviteiten, activiteiten voor de verzorging en training van honden. Er bleek genoeg te doen. We waren erg onder de indruk. Ik bedacht me dat ik in mijn laatste school als directeur met de concierge flink was gaan ruimen en we zo'n beetje voor vijf jaar schoolvoorraad voor dit schooltje opgeruimd hebben... Had ik toen maar.... Maar oké, ik kan nu mijn contacten gaan benaderen voor spullen. Het eerste dat ik wil realiseren is een schrijfbord in de drie klaslokalen. En krijtjes...
We hebben afgesproken dat we morgen gaan beginnen met onze activiteiten en zien dan wel hoe lang we dit blijven doen.
Na het bezoek nam Tai ons mee naar zijn huis, vlakbij de school en het weeshuis. Tai is een van de elf kinderen uit een gezin. We werden heel vriendelijk ontvangen en zijn moeder wilde persé een lunch voor ons maken. Ze gaf Tai opdracht om naar de markt eten te kopen. Moeder, Tai en het meisje Sinas maakten het eten klaar. Wij speelden een beetje met de andere kinderen en deelden cadeautjes uit die we uit Nederland hadden meegenomen. De lunch was prima, zeker gezien de omstandigheden van het gezin. Tai vertelde dat zij zelf nooit zo'n eten krijgen. Je hoort het vaker:arme mensen die hun laatste dollar aan gasten besteden. Ook hier was dat zo. Tai werkt in een restaurant om zijn studie te betalen (vijftien dollar per maand), en om inkomen voor het gezin te krijgen. Als ze een dollar hebben, moeten ze iedere keer kiezen waaraan ze hem uitgeven:drinkwater, eten, school, kleding. Tai verdiende eerts geld als tuktuk-chauffeur. Je kut dan genoeg geld verdienen blijkbaar. Een jaar gelden mest hij zijn tuktuk verkopen omdat moeder ziek werd en naar het ziekenhuis moest. Nu kan hij niet veel geld verdienen omdat een nieuwe tuktuk vierhonderd dollar kost. Het maakte allemaal erg veel indruk op ons.Toen we naar huis reden zat ons hoofd vol van het weeshuis en het gezin. Je gaat dan nadenken over de honderden miljoenen die naar grote hulpverleningsprojecten gaan en wat daarvan terecht komt en wat je op kleine schaal met 100 dollar kunt doen...
We gaan morgenavond met Tai en Sinas naar een restaurant. Dat hebben ze nog nooit gedaan! Ze mogen kiezen wat ze willen eten: eindelijk een keer iets voor henzelf...!