Terug uit Phnom Penh

Phnom Penh..., met wat bedenkingen rijden we met een airco-bus naar de hoofdstad van Cambodja. Het zal er druk zijn, vies, opdringerige mensen, chaos in het verkeer werd ons verteld. Maar zoals heel vaak in dit land blijkt de werkelijkheid anders. Klopt, net zoals in heel Cambodja leven de mensen hier tussen het afval of het de gewoonste zaak van de wereld is. En het is ook best druk, maar niet vervelend. PP is best gezellig! Veel Guesthouses, kroegen, enz. Eerst naar een ziekenhuis voor een onderzoek van Miriam. Haar lymfeklieren in haar liezen zijn opgezet. Na zes dagen onzekerheid willen we nu een goede diagnose! De dokter schrikt zich rot als Miriam haar broek (nee, niet haar slipje) uittrekt. Hij wil haar blijkbaar onderzoeken met kleren aan...? Ook bloedonderzoek is niet nodig. Een paar keer voelen en drukken op het been (No pain?) en de dokter weet het al: niks aan de hand. Tja daarvoor hebben we niet bijna kotsend vijf uur in de bus gezeten... Maar ok, toch goed nieuws. We kunnen over een paar dagen verder fietsen naar Vietnam en daar gaat het om. Ons visum verloopt bijna. En we willen ook weer verder met onze tocht.
Onderweg naar PP regent het met bakken en dan zien we hoe de dorpjes onder water komen te staan en wat voor zooi het wordt. Ook in PP vallen hoosbuien. Dan wil je wel even een koop koffie pakken hoor!
De laatste dag gaan we naar één van de zogenaamde "killingfields" uit de Khmeroorlog. Erg indrukwekkend. We zullen hierover een apart verslag schrijven. We leren Cambodja en de Cambodjanen steeds beter kennen, begrijpen en ook wel waarderen. We leven van een budget van €25,- per dag en denken dat dat erg weinig is, vragen om een "cheap room" en zien de mensen denken: mijn salaris is minder dan $100,- per maand..., dus jullie zijn heel rijk. En dat zijn we ook. We fietsen nu all negen werken rond, hoeven de komende jaren niet te werken als alles volgens plan verloopt. Of ja "plan". Plannen maken leer je wel af, want die verander je bijna elke dag...
Één van de moeilijke dingen hier is het bedelen. Hoe daarmee om te gaan? Dat valt niet mee kan ik je vertellen. Het makkelijkst lijkt: negeren en niks geven. Maar elke situatie lijkt anders. Een kind van vijf jaar dat door ouders de staat wordt opgestuurd van vroeg tot laat is feitelijk pure handel. Maar dat kind vraagt daar niet om. Een man zonder benen die naast je bord komt zitten en je eetlust bederft..., een oude oma die honger heeft, zeg het maar. We weten dat geld geven niet goed is. Dan hou je het bedelen in stand. Kinderen willen niet naar school omdat ze met bedelen meer verdienen dan een leraar...! Eten geven is beter lijkt, maar je kunt niet iedereen iets geven. En zeker niet van ons schamele budget.... Miriam heeft een goede tactiek gevonden: we maken contact en benaderen de bedelaar als medemens en geven wat aandacht. Dan zien we de houding heel snel veranderen van een zielig kijkend, smekend persoon in een meer lachend en open kind of volwassene. Werkt prima. En levert vaak een leuk kort contact op. En verder spreken ze slecht Engels, dus zijn we snel uitgepraat... Het blijft je wel steeds raken. Kleine kinderen, zelf niet meer dan dertig kilo zwaar die de hele dag met een tas vol boeken sjouwen die meer dan vijftien kilo weegt, vieze kleren, eigenlijk geen kans om kind te zijn...
Reizen, het is geweldig om te doen, maar is niet altijd vakantie...!