Regen...

Het is 9 mei en we zitten op een terras te wachten tot de regen stopt. We willen in het Nationale Park gaan fietsen. Kep is een rustig plaatsje dat voor de Khmer-oorlog de duurste badplaats van Cambodja was. Vooral rijke Fransen hadden hier een duur huis. Alles werd verwoest door de Khmer.
We hebben de eerste lekke band gehad na ruim zes weken. Het gekke is dat ik lekker aan het fietsen in een prachtige omgeving en me net bedacht hoe goed onze fietsen het doen en dat we nog geen lekke band hadden gehad, om één kilometer verder in een kuil te rijden... Roep je dan iets op of zo? Het platteland hier is echt heel romantisch. Er lopen veel dieren op het land, iets dat in Nederlands al jaren voorbij is: koeien, varkens die lekker in de modder rollen.
Onderweg kwamen we langs een childcentre waarvan we dachten: misschien kunnen we hier iets doen. Dus gestopt om te vragen of we iets kunnen betekenen. Dat viel heel verkeerd! Er werd nog gebouwd aan nieuwe huizen en een man met nogal gewicht maakte ons duidelijk dat buitenlanders niet gewenst waren. De hele gang van zaken gaf ons een heel vreemd en vervelend gevoel. In Kep stopten we bij een Department for youth and Education om te vragen of zij scholen of andere plaatsen weten waar we als vrijwilliger kunnen werken.Dat werd een bijzondere ervaring. We stapten een groot nieuw gebouw binnen met grote kale kamers waarin één ambtenaar een bureau had. We vertelden tegen een ambtenaar wat onze vraag was. Die stelde ons meteen voor aan de baas van het hele spul. Die vondt het heel bijzonder dat westerse toeristen gratis hun hulp kwamen aanbieden. Ik vertelde dat ik teachers-trainer ben. Dat vond hij interessant. Daarna naam de ambtenaar ons met de motor mee naar twee highschools en werden we voorgesteld aan de directeur die als opdracht kreeg om een paar bijeenkomsten voor de leraren te regelen zodat ik met hen in discussie kan over goed onderwijs. Dus morgenvroeg start ik met colleges in de ene school en in de middag in de andere. En dat alles spontaan, zonder navraag of ik echt iets weet en gepresteerd heb. Alle agenda's werden opzij geschoven. In Nederland ondenkbaar! Over een week weten we veel meer over het onderwijs hier. Één ding weten we al: een leraar op een basisschool werkt vier uur per dag en verdient $68,- per maand...!!!
Helaas kan miriam hier voor de dieren weinig betekenen.er zijn hier geen asiels of dierenartsen en de meeste zwerf honden kun je niet benaderen.
Sommige delen hier in cambodja zijn zo arm dat het eten van hond hier geen uitzondering is.
Vrijdag gaat miriam samen met een engelsman die hier al een tijdje woont een "zoo"bezoeken.
Zo een zoals bij ons 40 jaar geleden, we verwachten veel te kleine verblijven en dieren die kunstjes moeten doen.
Msar hopelijk kan miriam wat kennis over dragen wat betrefd verzorging en welstand van de dieren.
(mits er natuurlijk iemand engels spreekt, anders word het lastig.in ons volgende verslag zullen wij er op terug komen en foto s plaatsen.